Treningowe zawody agility by FORT

09.12.2012r. byłyśmy na naszych drugich, nieoficjalnych zawodach, tym razem organizowanych przez KA Fort. W związku z tym, że nie mamy jeszcze do końca zrobionych stref zgłosiłyśmy się do klasy "minus zero", czyli na same jumpingi.

Przez cały czas starałam się jakoś nie myśleć o tych zawodach, bo mimo, że są to "tylko" treningowe to jednak atmosfera jest bardzo podobna do tej, co na oficjalnych i zazwyczaj bardzo się stresuję. Tym razem było podobnie, ale w sobotę udało mi się jakoś zrelaksować, dzięki czemu w niedzielę ruszyłyśmy do celu maksymalnie wyluzowane. Miałyśmy mały kłopot, bo troszkę zabłądziłyśmy, ale nie wytrąciło nas to z równowagi i z pomocą dobrych ludziów znalazłyśmy się na miejscu. 

Chyba najbardziej zależało mi na tym, żeby Gina grzecznie siedziała w klatce. Różnie z tym u niej bywało, ale ostatnio musiała bardzo polubić materiałowy kennel, bo dzisiaj sama do niego wchodziła. Była też bardzo dzielna, bo nie dała się Dziadkowi Mrozowi, który stanowił chyba jedyną wadę zawodów. Wykładzina, zamknięte pomieszczenie, nie zrobiły chyba na niej jakiegoś większego wrażenia, chciałam wziąć udział w tych zawodach między innymi po to, żeby sprawdzić, jak Gin zareaguje na warunki halowe.

Biegałyśmy w sumie 4 razy, 2 razy po każdym torku. Same torki były bardzo proste, ale w sam raz dla bardzo początkujących, choć mimo, że z Giną stawiamy dopiero pierwsze kroki w zawodach, to domowo ćwiczymy sobie bardziej skomplikowane rzeczy. W pierwszym przebiegu miałyśmy jedną odmowę, na dodatek przy prostym tunelu stojącym na wprost biegnącego psa, Gina zamiast do niego wbiec po prostu go ominęła. Może nie wiedziała jeszcze co się dzieje, a ja za późno wołałam... ;) Za drugim razem pobiegła bardzo ładnie, kolejny przebieg zrobiony dwukrotnie też czysto, w rezultacie zajęłyśmy I i II miejsce. 

Zawody zaliczam do bardzo udanych, następnym razem trzeba będzie lepiej przygotować się do aktualnie panujących warunków atmosferycznych, te niestety w niedzielę nie rozpieszczały :(. Wielkie podziękowania należą się Asi i jej rodzicom, bez nich pewnie byśmy zamarzły, a nasze skamieliny znaleźliby za kilka tysięcy lat ;D.