Już po wszystkim

Ok. 9:00 ruszyliśmy do lecznicy. W czasie drogi miałam mnóstwo wątpliwości i wyrzutów sumienia, ale potem przypomniałam sobie z jakich powodów zdecydowałam się na ten zabieg i trochę mi przeszło. 

Po przekroczeniu progu drzwi udałyśmy się w stronę recepcji, gdzie wypełniłam potrzebne papiery. Gabinet był jeszcze zajęty przez jakiegoś psiego pacjenta, więc usiadłyśmy w fotelu i czekałyśmy na swoją kolej. Niedługo potem Gina dostała zastrzyk. Niestety musiałam opuścić lecznicę, zanim narkoza w pełni zadziałała, Gina miała jeszcze otwarte oczy, smutne, niepewne, trochę przerażone, a mnie jeszcze bardziej zrobiło się żal, kiedy musiałam ją tam zostawić. Przez kilka godzin siedziałam, jak na szpilkach. Zastanawiałam się czy wszystko pójdzie dobrze, a co jeśli nie? W dodatku poprzedniego dnia znów czytałam o wadach i zaletach kastracji, o późniejszych, możliwych skutkach ubocznych. W takich sytuacjach żałuję, że mam dostęp do internetu ;).
Mimo, że podałam swój numer telefonu, to nikt nie zadzwonił. Zastanawiałam się nawet, czy z tych nerwów nie pomyliłam się, kiedy wypełniałam papiery. Zaczekałam do 15:00 i w końcu sama zadzwoniłam. Ogromnie ucieszyłam się, kiedy w słuchawce usłyszałam, że możemy już po nią przyjeżdżać :D. W jej oczach od razu pojawiły się iskierki, kiedy znów nas zobaczyła, machała radośnie ogonkiem i pewnie marzyła, żeby jak najszybciej wracać do domu. Musiałyśmy jednak zaczekać chwilę na płytę ze zdjęciami RTG oraz na instrukcje związane z opieką po operacji. Pani weterynarz powiedziała, że Gina była bardzo dzielna, nawet udało jej się trochę ich wystraszyć, bo w czasie prześwietleń, kiedy była już na narkozie zaczęła... szczekać ;). Dowiedziałam się też, że stawy Ginny są bardzo ładne, więc z czystym sumieniem, w dalszym ciągu możemy uprawiać psie sporty. 

Po powrocie do domu Gina została zasypana stertą polarowych koców, było jej bardzo zimno, ale mimo to nie miała oporów, żeby wyjść na zewnątrz, wręcz przeciwnie. Bardzo się cieszyła i próbowała trochę skakać, dlatego nawet w domu chodzi na smyczy. Na razie zachowuje się grzecznie, nie interesuje się ubrankiem pooperacyjnym, oby tak dalej. Trochę boję się, co to będzie, jak Gin dojdzie do wniosku, że już serio nie wytrzyma i musi pobiegać, poskakać, a najchętniej to wzbiłaby się w powietrze za piłką ;).