Poważny wiek

Dzisiaj Ginny kończy 3 lata!
Rok i dwa lata temu pisałam, że jest idealna. W zasadzie ten rok mogłabym podsumować tak samo, ale tym razem postanowiłam opisać jak to było, że nie zawsze Gi błyszczała (hmm... no dobra, w sumie to nadal bywa upierdliwa :P), a jej szlifowanie było dla mnie nie lada wyzwaniem.

Hmm... może zacznę od tego, że miała trójkę rodzeństwa i stała się moim psem, bo była suką i była bardziej energiczna i towarzyska niż jej siostra. Niestety początkowo niezbyt umiałam to okiełznać. Kiedy Gina była poza klatką wszędzie się załatwiała, szukała różnych przedmiotów do zjedzenia i w ogóle jakiegoś zajęcia, więc trzeba było mieć ją cały czas na oku. W związku z tym często zdarzało się, że większość dnia Gi spędzała za metalowymi kratkami.

Mimo, że jadła w klatce, spała w klatce, to jej nie cierpiała, a swoje niezadowolenie okazywała ujadając (dodam, że ma paskudny głos :P). W dzień można było to ignorować, ale w nocy często budziła wszystkich domowników, więc i tak trzeba było do niej wstawać. Nie pamiętam ile dokładnie trwało zaakceptowanie klatki, ale Gina przebywała w niej jeszcze przez parę miesięcy. A to dlatego, że dosyć długo miewała wpadki z siusianiem w domu.

Bardzo chciałam uprawiać z nią sporty i zależało mi na tym, żeby bawiła się zabawkami. Nie wszystkim chciała się bawić i miała duże problemy z aportem. Chyba dopiero mając rok w miarę ładnie aportowała, ale nadal miała problemy z zabawą frisbee (miałabym niezły ubaw, gdyby ktoś powiedział mi wtedy, że wystartujemy kiedyś w zawodach). W ogóle była strasznie wolna, na torze poruszała się truchtając, sztuczki też robiła bez większego zapału (choć całkiem nieźle się na nich skupiała i szybko łapała nowe polecenia). No i do tego była brzydka, bardzo nie podobała mi się jako zarośnięta kulka ani wtedy, kiedy dorwałam nożyczki, dopiero po strzyżeniu maszynką doszłam do wniosku, że całkiem ładny z niej piesek ;).

Wraz z pierwszymi treningami i LADC znów trudności z siedzeniem w klatce...

Nie lubiła dzieci i starszych ludzi do tego stopnia, że kiedy ich widziała szczekała na nich, będąc na smyczy biegła w ich stronę i miała problemy ze skupieniem na mnie. W międzyczasie wychodziły jej różne lęki (dziwne szorty na krześle, fotel leży, a przecież powinien stać), ale wystarczyło pokazać jej, że coś czego się boi wcale nie jest straszne i szybko jej to przechodziło.
Kiedy poradziłyśmy sobie z tamtymi problemami jakiś czas później, dość nagle wyskoczył kolejny - z agresją w stosunku do innych psów, kiedy była na smyczy. Jak na razie udaje się to jakoś ogarnąć. A naszą największą zmorą są goście w domu, ale chyba w końcu znalazł się i na nich sposób ;).




Mimo przeróżnych, niemiłych etapów życia z Giną uważam, że jest naprawdę super i w zasadzie trafiła mi się jak ślepej kurze ziarno. Jak każdy ma wady, ale każdą z jej wad zasłania cała masa zalet. Jest taka, jaką ją sobie wymarzyłam: chętna do współpracy, pojętna, szybka, skoczna, przytulaśna, mistrz wszelkich psich sportów (złapie frisbee, przebiegnie palisadę, będzie chodzić przy nodze z wlepionymi we mnie oczkami) i sztuczek,  lubi (kocha!) się bawić, miewa naprawdę ciekawe pomysły, potrafi rozbawić do łez i mogłabym tak wymieniać i wymieniać :D.

Sto lat Ginko Turbinko! :D