Selfie po treningu musi być

Spadł dziś pierwszy śnieg. Widać go tylko jak leci, bo jak spadnie to już nie. Jak łysy pudlocoś znosi takie straszne warunki? Lepiej niż ja w zimowej kurtce. Nawet szczególnie nie przeszkadza jej wilgoć, mokra, zimna trawa i owy śnieg. Jak trzeba leżeć, to się kładzie, ale nie zawsze.

Nie wynika to z tego, że jednak jest jej zimno, właściwie to chodzi o zmiany pozycji. Stój idzie (szedł?) nam dobrze, dopóki suka nie zacznie się nakręcać, wtedy zaczyna robić po staremu, do tego skacze, kładzie się, siada, wszystko naraz! Z jednej strony fajnie, bo widać, że bardzo się jej to spodobało, ale trudno to ogarnąć. Czeka nas sporo pracy. 

Zrobiłyśmy też siad z marszu. Wczoraj ćwiczyłam to w innym miejscu i pies na "siad" kładł się. No tak, przecież kiedyś ćwiczyłyśmy tam pacanie z marszu i nagle postanowiła sobie o tym przypomnieć. Wyperswadowanie jej tego zajęło mniej niż minutę, więc nie jest źle. 

Od jakiegoś czasu robimy sobie ćwiczonka na niewypuszczanie aportu z paszczy bez sygnału zwalniającego. Bywało, że suk się zapominał i pluł aportem, jak jeszcze dobrze nie zdążyłam go chwycić, efekty pojawiają się naprawdę szybko (ah, żeby ze wszystkim tak gładko szło!). W ogóle dzisiaj wyszedł nam piękny aport formalny. Ginka wypruła w podskokach i równie ładnie wracała, powroty często nie były zbyt spektakularne, więc od razu zwróciłam na to uwagę. A jeszcze lepsze jest to, że mogłam nagrodzić ją szarpakiem. Wcześniej też bym mogła, ale przy powrocie pewnie plułaby aportem, żeby jak najszybciej dostać szarpak. Dzisiaj szarpak stanowił odłożoną nagrodę, Gi nie zwracała na niego uwagi tylko czekała na komendę do aportu, potem wróciła, czekała aż zabiorę aport i dopiero wtedy złapała za szarpak.

A na koniec... selfie! Dla nieogarniętych - Ginka sama trzyma sobie aparat, a w zasadzie kamerkę na monopodzie. Teraz tylko czekać, aż sama zacznie się szkolić!