Trening agility

13 lutego wybrałyśmy się do cywilizacji zwanej Warszawą, by pobiegać trochę na torze i oswajać się ze szczeniakiem. Podróż jak zwykle pełna przygód, ale na to poświęcę chyba inny post. Przejdźmy do rzeczy :D.

Gina nie przepada za szczeniakami. Ignoruje je, ale w momencie, kiedy szczyle chcą nawiązać z nią jakąś interakcję, Gi wkurza się i dosadnie daje o tym znać. Bardzo obawiałam się naszego spotkania, a okazało się, że zupełnie niepotrzebnie. Shape był zauroczony Ginką, ona nim mniej, ale była dla niego naprawdę wyrozumiała (jak na nią ;)), momentami sama zaczepiała go do zabawy. To daje mi nadzieję, że jednak nie jest do końca taką zołzą!

Na torze natomiast błyszczała swoją zajebistością! Postanowiłam wrzucić totalnie na luz i efekty są widoczne od razu. One były już wcześniej, ale ja nie umiałam ich tak łatwo dostrzec. Kiedy ktoś mówi, że twój pies jest super wyszkolony, że super się z nim biega, to naprawdę bardzo miłe, ale genialnie jest móc wreszcie poczuć to samemu. Przez wrzucenie na luz mam na myśli odpuszczenie sobie zawodów do odwołania. Pewnie gdzieś jeszcze kiedyś wystartujemy, ale na chwilę obecną chcę po prostu cieszyć się możliwością biegania z Gi agility. Z resztą, ten temat też bardziej rozwinę za jakiś czas.