Kwietniowe egzaminy agility

W tym tygodniu po raz drugi odwiedziłam wraz z Gi Warszawę. Tym razem wybrałyśmy się na zawody agility, ja w roli fotografa, a Gi jako moja towarzyszka :). Miałyśmy tego dnia startować, ale w końcu wyszło inaczej (pewnie za jakiś czas rozpiszę się bardziej na ten temat). Momentami trochę żałowałam, bo torek jedynkowy wydawał mi się całkiem fajny, szczególnie ze względu na ustawienie slalomu w obu egzaminach,  może innym razem uda się i trochę pobiegamy. 

Mimo jakichś 15 stopni na termometrze słońce naprawdę nam dopisywało (aż za bardzo, bo wróciłam do domu z czerwoną twarzą, co to będzie przy letnich upałach?). Ginka była najgrzeczniejszym psem na świecie, a dzięki pewnemu schipperke jeszcze bardziej doceniam, że tak ładnie i CICHO siedzi w klatce :P. Na stoisku z zabawkami znalazłam nowe "muszę to mieć" oraz przekonałam się, że niektórych rzeczy nie warto kupować w naszym przypadku. A najfajniej było spotkać się ze starymi znajomymi i poznać nowe twarze (i psie mordki :D). To jeden z największych plusów jeżdżenia na zawody, pojawiają się ludzie, których wcześniej znaliśmy tylko z ekranu monitora, bo trudno po prostu umówić się na spacer z kimś, kto mieszka na drugim końcu kraju, a tak chociaż na chwilę można zobaczyć się "na żywo" :).

Na zdjęciu obok Gi siedzi pudelek miniaturowy Timi, który przyjechał z Trójmiasta :D.

Dzięki wyjazdom do Warszawy z psem, doceniam też bardziej miejsce, w którym mieszkamy. Wypad do stolicy z futrem zawsze jest dla mnie bardzo stresujący, martwię się o to, czy mój pies dobrze się czuje, czy czegoś mu nie brakuje, czy zaraz ktoś go niechcący nie podepcze w zatłoczonym autobusie. Wracam do domu, wysiadam z tego autobusu i poza szczekaniem paru psów sąsiadów nic nie słyszę! I to jest tak cudowne uczucie, ta świadomość, że nie muszę wyjeżdżać gdzieś na weekend (jak większość pasażerów naszego autobusu, który mija między innymi ogródki działkowe), żeby móc w ciszy i spokoju spędzić czas na świeżym powietrzu.