O szczeniakach, życiu na krawędzi i kurierach

21 kwietnia wybrałyśmy się do Parku Skaryszewskiego w ramach uspołeczniania się i napstrykania mnóstwa fotek, czyli praktycznie w tym samym celu, w jakim zwykle odwiedzamy Warszawę. Ten dzień był bardzo szczególny, bo w całości udało się zrealizować każdy z zaplanowanych punktów, co przy tak zmiennej pogodzie zakrawa o jakiś cud.

Gi przeżyła kolejne starcie ze szczeniakiem i to takim całkiem młodziutkim, co to teoretycznie mógłby jeszcze nie do końca rozumieć sygnały wysyłane przez inne psy, a tu niespodzianka. Okazało się, że nasz nowy kolega w ogóle nie jest namolny i grzecznie respektuje ginową przestrzeń osobistą. W rezultacie Ginka sama zaczęła zachęcać go do zabawy, szczeniaki nie są jednak takie złe! Chociaż przeciąganie się piłką z pańcią to i tak dużo lepsza rozrywka. Jestem ogromnie dumna z Gi, kiedy możemy odhaczyć kolejny problem na naszej liście "do zrobienia". Na szczęście nie jest długa ani nie ma na niej nic, co w znaczący sposób utrudniałoby nam życie, ale skoro może być jeszcze lepiej, to warto nad tym popracować :). 

Tak, jak wspomniałam były też foteczki! Trudno przejść z aparatem obojętnie obok tak uroczego stworzenia, a i Gi bardzo chętnie pozowała. Wskoczyła sama z siebie na przewrócone drzewo i czekała, więc odeszłam trochę dalej, żeby zmieściła się cała w kadrze. W rezultacie zaliczyłam glebę i jedną nogą wylądowałam w stawie, na szczęście nie poobijałam się jakoś mocno ani sprzęt nie ucierpiał, cała sytuacja była dość zabawna. Spojrzenia osób patrzących na to z boku musiały być bezcenne. Fotografowanie psów to bardzo ryzykowne zajęcie! Upadki przy nożnym zoomowaniu, cukrzyca przez szczeniaczki, oj trzeba mieć się na baczności. 

Powrót z Warszawy też był bardzo ciekawy. Czekałam tego dnia na kuriera, ale w związku z wypadem na miasto spodziewałam się, że po powrocie do domu zastanę w skrzynce awizo, bo kurier był z poczty. Jadę już z Giną tramwajem, droga przed nami jeszcze daleka, a tu dzwoni telefon, kurier! Byłam w niemałym szoku, bo wcześniej nie zdarzyło mi się, żeby poczta tak dbała o dostarczenie paczki w wyznaczonym terminie i korzystała z numeru telefonu podanego na pudełku. W domu nikogo nie było, ale ustaliliśmy z panem, że rzuci paczkę na trawnik. Jednak są kurierzy, którzy mają serce ;). Tak, tak, to oznacza, że niedługo będzie tu post z cyklu "co wpadło w moje ręce".

Na nasz autobus nie udało nam się zdążyć, więc wsiadłyśmy w inny i potem wracałyśmy jeszcze 4km pieszo do domu, przy okazji zwiedzając okolice, w których zwykle nie bywam z psem. Obie byłyśmy wykończone, ale bardzo zadowolone :).