Plany można zmienić

To jest pierwszy wpis po dokładnie półrocznej ciszy na blogu, więc wydaje mi się, że przydałyby się  jakieś słowa wyjaśnienia co tu się właściwie zadziało. Przez pewien czas regularnie dostawałam pytania dlaczego już nie bloguję, kiedy będzie nowy wpis etc. Nie wiedziałam jak właściwie na nie odpowiedzieć, bo powodów tej sytuacji było wiele, ale podłożem ich wszystkich są moje i psie problemy zdrowotne, które dyktują nam jak mamy żyć (ależ to patetycznie brzmi). 

Zawsze sądziłam, że świetnie dobrałyśmy się z Giną, ale posiadanie podobnych dolegliwości to już lekka przesada. 

Takie okoliczności sprawiają, że poruszając różne tematy związane z tym co robimy (w końcu od początku o tym właśnie jest blog), trudno jest nie uwzględniać w nich wcześniej wymienionych problemów, a szkopuł tkwił w tym, że bardzo pragnęłam uniknąć regularnego wspominania o nich. Przede wszystkim nie chciałam, żeby mnie czy mojego psa diagnozowali samozwańczy medycy z internetu oraz żeby mówienie o tym, jak czasami jeden długi spacer decyduje o tym, że przez kilka kolejnych dni mój pies biega jedynie po ogrodzie, nie zostało odebrane jako użalanie się nad sobą, bo ten etap mam dawno za sobą (nie mówcie, że Wam się nie zdarza!). Co robię w związku z tym? Poświęcam temu cały wpis, iksde. 

Mogłabym w ogóle nie mówić o tym, że cokolwiek dolega mi czy mojemu psu i początkowo taki miałam plan. Tylko okazało się później, że w takiej sytuacji nie mam o czym pisać, bo wszystko kręci się właśnie wokół naszych niedomagań. Pomijanie tych fragmentów byłoby trochę jak układanie obrazka bez kompletu wszystkich puzzli, a ja bardzo chciałabym ten obrazek dokończyć. W tym roku najstarszy wpis na blogu będzie miał 9 lat. Szkoda mi było to wszystko tak po prostu zostawić. 

Z pewnością nasz przypadek dla wielu osób to totalna kaplica. Pamiętam jak dziś, kiedy podzieliłam się diagnozą dotyczącą ginowych kolan, bardzo dużo ludzi współczuło zakończenia kariery sportowej, więc domyślam się, że obecnie jesteśmy dla nich jak żywe trupy tym bardziej, że nadal nie zdecydowałam się na kolejnego psa DO SPORTU. Nowa sytuacja bardzo namieszała w naszym życiu, ale wbrew pozorom to wcale nie tak źle, jak mogłoby się wydawać. Ktoś, kiedyś, w dalekim internecie powiedział: 

Jeśli twój pies nie pasuje do twoich planów, zmień swoje plany!

Brzmiało to jakoś tak i tak właśnie czynię. W obecnej sytuacji nie tylko mój pies jest nieodpowiedni do moich planów, ale nawet ja do nich nie pasuję, więc wymagały one małej korekty. Szybko okazało się, że nie jest to tak bolesne jak sobie wyobrażałam, a do tego niesie ze sobą wiele korzyści. Przede wszystkim nabrałam ogromnego dystansu do psiego środowiska. Początkowo sądziłam, że to niedobrze, ale z czasem okazało się, że jednak jest to świetne doświadczenie. Kiedyś będę chciała podzielić się nim tutaj z Wami. Zwykłe spacery z psem nabrały dla mnie zupełnie nowego znaczenia. Kiedyś były dla mnie rutyną dnia codziennego, teraz każdy spacer to swego rodzaju wyzwanie. Po 1,5 roku od urazu moich kolan zrobiłam rekordową trasę z psem, mierzyła ona ponad 9km, co daje mi nadzieję, że w 2018 przejdę 10km i na mecie nie będę marzyć o amputacji nóg. Stałam się bardziej wyrozumiała dla siebie i swojego psa, jest jak jest, nie mam wpływu na wszystko i pewne rzeczy łatwiej zaakceptować niż podejmować z nimi nierówną walkę. Ostatnio wreszcie przestawiłam Ginny na dietę BARF przez co umieram ze stresu i jednocześnie jaram się niesamowicie, jeśli lubicie tak skrajne emocje to polecam wprowadzić surowe mięso do psiego jadłospisu. Zrobiłam totalny przesiew psich rzeczy, wciąż bardzo je lubię, ale nie kiedy jest ich tak dużo. Pomijając momenty, kiedy myślę sobie o tym, że już nigdy więcej nie zdecyduję się na psa, bo to same nerwy i zamartwianie się, to jest całkiem zajebiście.

Zawsze śmieszą mnie teksty w stylu "chcieć to móc", "kto chce szuka sposobu, kto nie chce szuka powodu", nie wszystko jest tak czarno-białe. Czasami lepiej dostosować się do nowej sytuacji, iść z prądem, nie kroczyć na siłę pod prąd by nie zostać rozjechanym przez wywrotkę z cementem. Amen. Mam nadzieję, że do następnego! 

Ginny widzi frisbee dokładnie raz na 3 miesiące. Mimo tak długich przerw w zabawie dyskami, ona wie jak robić to dobrze :).